Dakikalar geçiyor hepsi geçip gidiyor...

Yok

sevginin sevgisizliği vurdu bedenime
çırpınıyorum çırpınıyorum
kimsenin beni gördüğü yok
ellerimi sallıyorum görmüyorlar
bağırıyorum duymuyorlar
bedenim yorgun
kırpırdayacak halim yok
birinin bana yardım etmesini beklerken daha çok batıyorum
ya da öyle hissediyorum
sesler duyuyor kulaklarım
kıpırtılar oluyor ileride
ama yine beni gören yok
sesler yaklasıyor
ama yine ben yokum
ses yanı başımdaymış gibi hissediyorum
ama onların beni hissettiğini düşünmüyorum
bazı şeyleri fark ediyorum
yokum ben
yokum
yok.

aşk yavaş yavaş yaklaşan mı
bi anda çıkan mı oluyor?

berbat senaryonun berbat insanları.

komik.
hayatımda o kadar güldüğüm şey var ki hepsi komik.
senaryoları berbat
acaba onlar nasıl yaşıyorlar diye düşünüyorum
iğrenc gülünç hayatları onlara ne kazandırdı bu zamana kadar diye.
yaptıkları o saçma davranıslar
söyleyipte tutmadıkları o şaheser niteliğinde cümleler
hepsi nedn onları mukemmel gibi gösteriyor.
başka insanlara laf ederken neden bu insanlar onlardan daha beterlerini yapıyorlar
onlardan konusurken hem kendimden hemde onlardan iğreniyorum
kendimden iğreniyorum cünkü
bende onlarlaydm bir ara iclerinde yaşıyordum bnde
güldüklerine gülüyor dalga geciktikleriyle dalga geciyordum
nedn o zaman birşy demediğimi bilmiyorum
konuştukları konular komik değildi
neden gülüyordum onlara neden şimdiki gibi karşı cıkmıyordum
iki yüzlülüklerini hala yüzlerini vuramadığım için hala kendimden iğreniyorum
gülünç hayatları onlara kalsın diyorum bundan sonra onlar icin
ben senaryosu berbat bi filmi izliycem içinde konuk oyuncu olmayacağım
izliyorum sizi
sadece izliyorum

berbat hayatta mutluluklar..